In de onderhavige procedure verbleef de vrouw in 2011 150 dagen in de woning in Veere en 150 dagen in haar andere woning in Duitsland. De vrouw bestreed niet dat ze voor meer dan 90 dagen per jaar in Veere verbleef, maar wel dat de woning in Veere niet haar hoofdverblijf zou zijn.
Het hof stelde voorop dat de gelijke fysieke verblijfsduur van de vrouw in haar woningen in Nederland en Duitsland geen licht wierp op de vraag waar zij haar hoofdverblijf had in 2011. Echter uit enige feiten en omstandigheden maakte het hof op dat zij toch een meer duurzame band had met Duitsland dan met Nederland en dat zij dus haar hoofdverblijf had in Duitsland. Het hof lette daarbij op het volgende. Zij had de meeste financiële banden met Duitsland, haar echtgenoot en volwassen kinderen woonden in Duitsland, zij had tegen een officiële instantie verklaard in hoofdzaak in Duitsland te wonen en zij had de Duitse nationaliteit.
