De rechtbank overweegt voor wat betreft de procedurele aspecten dat de brief van 25 april 2013 niet kan worden gezien als een aanvraag om een besluit te nemen als bedoeld in artikel 1:3 van de Awb. De brief is evenmin aan te merken als een verzoek als bedoeld in artikel 1:3, derde lid, van de Awb, omdat de Svb aan Vo 883/2004 niet de bevoegdheid ontleent om op dit verzoek te besluiten. De bij de brief van 25 april 2013 gevoegde verklaringen zijn niet aan te merken als aanvragen in de zin van artikel 1:3, derde lid, van de Awb omdat deze niet zijn ondertekend.
De rechtbank overweegt dat (naam werkgever) niet de vereiste informatie aan de Svb heeft verschaft en dat de Svb ten tijde van de primaire besluitvorming niet beschikte over andere gegevens op grond waarvan met voldoende zekerheid kon worden vastgesteld of de werknemers van (naam werkgever) substantieel werkzaam zijn in Nederland. Hierbij is van belang geacht dat de door de Hoge Raad in zijn arrest van 24 oktober 2014 (ECLI:NL:HR:2014:3016) gegeven bewijslastregel aansluit bij het bepaalde in de artikelen 3:2 en 4:2, tweede lid, van de Awb en ook bij het algemene uitgangspunt dat de stel- en bewijslast ligt bij degene in wiens domein het ligt kennis te hebben of te verkrijgen over relevante feiten en omstandigheden.
De rechtbank oordeelt dat het onjuist is dat de Svb op grond van vermoedens heeft vastgesteld dat de werknemers meer dan 25% van hun werktijd in Nederland werken. Bij het ontbreken van relevante informatie gaat de door de Hoge Raad gegeven bewijslastregel niet zo ver dat het bij gebreke aan (te betwisten) informatie, aan de Svb is om te veronderstellen dat dus al de werknemers meer dan 25% van hun werktijd in Nederland werken. Dit geldt eveneens voor de onduidelijkheid over de vraag waar (naam werkgever) haar zetel heeft. Niet gebleken is dat de Svb gebruik heeft gemaakt van zijn mogelijkheden om hiernaar in Cyprus onderzoek te doen, bijvoorbeeld met raadpleging van het Cypriotische zusterorgaan.
Verweerder had op grond van artikel 16, tweede lid, van Vo 987/2009 de toepasselijke wetgeving eerst op voorlopige basis dienen vast te stellen en de aangewezen organen in elk van de lidstaten waar werkzaamheden worden verricht en (indien van toepassing) waar de zetel of vestigingsplaats van de werkgever zich bevindt, hierover dienen te informeren. Het door verweerder gegeven argument dat geen van de lidstaten de in artikel 16 van Vo 987/2009 voorziene procedure volgt, acht de rechtbank niet overtuigend.
De rechtbank oordeelt dat de Svb de Europese Aanwijzingsregels niet juist heeft toegepast. Ten aanzien van het door de Svb subsidiair ingenomen standpunt, overweegt de rechtbank dat van misbruik van recht niet is gebleken. De rechtbank concludeert dat de Svb het bestreden besluit niet met de vereiste zorgvuldigheid heeft voorbereid.
