Twee weken geleden merkte onze minister van Financiën op dat hij de komende tijd de hand ‘stijf op de knip’ zal houden. Ondanks de florerende economie wil hij geen extra geld besteden aan zorg, defensie, veiligheid, onderwijs en andere overheidsdiensten. Omdat de schatkist weer barst van de euro’s hadden sommige politieke partijen Dijsselbloem om die aanvullende investeringen gevraagd. ‘Neen,’ luidde zijn reactie, ‘met de extra miljarden creëren we een spaarpot voor later.’ Dijsselbloem geeft er de voorkeur in te lopen op de schuld die doorgaans wordt aangeduid als het ‘begrotingstekort’. Die schuld bedraagt € 440 miljard, oftewel € 26.000 per Nederlander.
Nog altijd geeft de staat meer uit dan er binnenkomt. Voor 2017 staat er een tekort van € 1,3 miljard in de boeken. Dat moet anders, vindt Dijsselbloem. Vandaar zijn goede voornemen: minder uitgeven en als er iets extra’s binnenkomt, vloeit deze bonus rechtstreeks naar de schatkist.
Dijsselbloem weet ondertussen duvelsgoed dat er waarschijnlijk niets van terecht zal komen van zijn intenties. Immers, in maart zijn er verkiezingen waarna er een nieuwe minister van Financiën aantreedt. Of deze opvolger net zo streng in de leer zal zijn, is hoogst twijfelachtig. De kans is zelfs groot dat Dijsselbloems voornemen geheel zal verdampen.
Maar er loert nog een ander gevaar waar ook een nieuwe staatspenningsmeester het hoofd aan moet bieden: het tekort bij de Belastingdienst.
Tekort? Jawel, de fiscus heeft nog een dikke stapel onbetaalde aanslagen liggen, zo onthulde het AD kort voor kerst. Het gaat om € 20 miljard. Deze vorderingen worden moeizaam geïnd maar een groot deel, tenminste € 6 miljard, zal nooit kunnen worden geïncasseerd, verwacht de Belastingdienst. Waarschijnlijk valt dit bedrag nog een stuk hoger uit omdat de dienst is ingekrompen: er zijn simpelweg niet genoeg ambtenaren over om de schuldenaren op de hielen te zitten. Toch zal er op termijn iemand voor dit tekort moeten opdraaien: u.
Zover is het nog niet. Er is nog hoop. De onverwachte gretigheid waarmee het personeel vorig jaar van een vrijwillige vertrekregeling gebruikmaakte, doet vermoeden dat de Belastingdienst uit een club sikkeneurige zwartkijkers bestaat, maar niets is minder waar. De Belastingdienst is in de kern een optimistische organisatie die ‘hoop’ als voornaamste instrument hanteert. Intern speekt men evenwel niet over ‘hoop’, de ambtenaren prefereren het begrip ‘dynamische monitoren’.
Wat zijn in ’s hemelsnaam dynamische monitoren? Wel, het is gewoon een andere term voor hopen op leuke, lieve, aardige, mooie gebeurtenissen. De fiscus hoopt dat een burger die tot over zijn oren in de belastingschuld zit, plotseling een mooie erfenis krijgt toegeschoven. In dat geval kan die schuldenaar alsnog een ‘dringende herinnering’ verwachten van de fiscus. Ontvangt een schuldenaar opeens een paar miljoen van de Staatsloterij? Ook dan gaat bij de fiscus de kassa rinkelen.
Laat dit gegeven even tot u doordringen. U prevelt, bidt en hoopt dat u dit jaar eindelijk dik in de prijzen valt bij een loterij. En, u mag het niet zeggen, maar wat zou het u goed uitkomen wanneer die suikeroom plotseling overlijdt en u een deel van de erfenis ontvangt. Is het dan geen geruststellende gedachte dat u daarbij de oprechte steun geniet van de Belastingdienst? Ook de fiscus hoopt dat u van uw laatste geld nog een lot koopt waarop de miljoenen binnenstromen of dat er vandaag nog een goudgerande notariële brief op uw deurmat valt met de mededeling dat er een erfenis op uw rekening wordt overgemaakt.
De Belastingdienst staat met felicitaties, heffingen en eventuele vorderingen paraat! Goede voornemens? Lot uit de loterij? De Belastingdienst hoopt met u mee. Is dat geen fijn gevoel?
Bron
