“De rechtbank stelt voorop dat de belastingplicht van eiser, als inwoner van Nederland, zich uitstrekt over het gehele 'wereldinkomen’.
In artikel 38, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr), staat vermeld dat bij algemene maatregel van bestuur ter voorkoming van dubbele belasting in gevallen waarin daaromtrent niet op andere wijze is voorzien, regelen kunnen worden gesteld ten einde gehele of gedeeltelijke vrijstelling of vermindering van belasting te verlenen, indien en voor zover het voorwerp van de belasting is onderworpen aan een belasting die vanwege een ander land van het Koninkrijk, een andere Mogendheid of een volkenrechtelijke organisatie wordt geheven. Op grond van dit artikel is onder meer het Besluit voorkoming van dubbele belasting 2001 (Besluit) uitgevaardigd. In artikel 1, tweede lid, van het Besluit is bepaald dat dit Besluit slechts toepassing vindt voor zover niet op andere wijze in het voorkomen van dubbele belasting is voorzien.
Met België, het Verenigd Koninkrijk, Rusland, Ghana, Nigeria en India heeft Nederland verdragen ter vermijding van dubbele belasting naar inkomen en vermogen afgesloten. Gelet op het vermelde onder 9 is, nu er verdragen zijn gesloten met de landen waar eiser heeft gewerkt, het Besluit niet van toepassing.
Op grond van deze verdragen is de beloning van een werknemer slechts belastbaar in de woonstaat van de werknemer indien het verblijf van de werknemer in het werkland in het kalender- of belastingjaar dan wel in een periode van twaalf maanden in totaal niet langer is dan 183 dagen. Voorts is van belang dat de beloning voor de werkzaamheden van de werknemer wordt betaald door of namens een werkgever die geen inwoner van het werkland is en dat de beloning niet ten laste komt van een vaste inrichting die de werkgever in de werkstaat heeft.
Vast staat dat eiser in elk van de landen minder dan 183 dagen heeft gewerkt. Nu voorts gesteld noch gebleken is dat eisers beloning is betaald door of namens een werkgever in het werkland dan wel dat deze ten laste is gekomen van een vaste inrichting van de werkgever in het werkland, komt het heffingsrecht toe aan het woonland, zijnde Nederland, en heeft verweerder het recht op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting in beide jaren terecht niet verleend.
Eisers beroep op het vertrouwensbeginsel faalt. In 2010 is eiser het gehele jaar (en dus meer dan 183 dagen) in Rusland werkzaam geweest. De situatie in 2010 is daarmee niet vergelijkbaar met die in 2011 en 2012. Om die reden kan eiser aan het feit dat de aftrek ter voorkoming van dubbele belasting bij de vaststelling van de aanslag over 2010 wel is verleend, niet het gerechtvaardigd vertrouwen ontlenen dat hem ook in 2011 en 2012 het recht op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting zou worden toegestaan.
De beroepen worden ingevolge artikel 24a van de Awr mede geacht betrekking te hebben op de beschikkingen heffingsrente en belastingrente. Nu eiser geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente en belastingrente heeft aangevoerd, dienen de beroepen ook in zoverre ongegrond te worden verklaard.”
