Verweerder is bij het opleggen van de aanslag uitgegaan van bij de Svb ingewonnen ambtsinformatie. Verweerder heeft van de Svb vernomen dat door zowel [bedrijf] als eiser bezwaar en beroep is aangetekend tegen de A1-verklaring, maar dat beide beroepen ter zitting van 18 februari 2016 zijn ingetrokken.
De gemachtigde van eiser heeft ter zitting verklaard dat hij bij het voormalige administratiekantoor van eiser niet heeft weten te achterhalen of genoemde beroepsprocedure daadwerkelijk is ingetrokken. Een dergelijk gebrek aan wetenschap levert echter geen aanknopingspunt op dat de aan verweerder verstrekte informatie van de Svb onjuist zou zijn. Er is geen sprake van bijzondere omstandigheden die aanleiding geven te twijfelen aan de juistheid van de door verweerder ontvangen informatie over de A1-verklaring.
De rechtbank is dan ook met verweerder van oordeel dat mag en moet worden uitgegaan van de juistheid van de door de Svb afgegeven informatie. Dit brengt met zich dat de A1-verklaring jegens eiser rechtens voor juist moet worden gehouden, zowel wat betreft de inhoud ervan als de wijze van totstandkoming, omdat het daartegen ingestelde beroep is ingetrokken. Vanwege die intrekking wordt overigens daargelaten wat er zij van de uitlatingen aan de zijde van eiser over de uitspraak van rechtbank Noord Nederland van 30 maart 2016 (ECLI:NL:RBNNE:2016:1421) met betrekking tot de werkwijze van de Svb aangaande het afgeven van een A1-verklaring.
De rechtbank ziet zich vervolgens gesteld voor de vraag of andere instanties in Nederland, waaronder de Belastingdienst, gebonden zijn aan de A1-verklaring zoals die met betrekking tot het jaar 2013 is afgeven door de Svb.
Uit de tekst van artikel 5 van Verordening (EG) 987/2009 en de rechtspraak daarover ((van het Hof van Justitie EU (vgl. HvJ EU 10 februari 2000, C-2002/97 (Fitzwilliam), HvJ EU 30 maart 2000, nr. C-178/97 (B. Banks e.a.), HvJ EU van 26 januari 2006 C-2/05 (Herbosch Kiere NV)) en van de Hoge Raad (vgl. Hoge Raad 28 maart 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB0987) volgt dat de ontvangende lidstaat van de Europese Unie gebonden is aan de verklaring van de andere lidstaat.
In deze procedure gaat het echter om de vraag of andere instanties van de lidstaat van afgifte gebonden zijn aan de verklaring. De rechtbank ziet geen aanleiding de A1-verklaring in een geval als het onderhavige niet bindend te achten voor de instanties van de lidstaat van afgifte. De Verordening (EG) 987/2009 verzet zich daar niet tegen en het is onwenselijk dat de betrokkenen (te weten enerzijds de werknemer, maar ook verweerder/de belastingrechter en anderzijds de SVB/de algemene bestuursrechter) worden belast met twee procedures over in wezen één en hetzelfde geschil. Ook zou zich dan het gevaar voordoen dat de twee (rechterlijke) procedures zouden leiden tot verschillende (rechterlijke) beslissingen inzake hetzelfde geschil.
De slotsom is dan ook dat voor het jaar 2013 op eiser de Nederlandse sociale wetgeving van toepassing is. De rechtbank komt dan ook, evenals in haar uitspraak van de meervoudige kamer van 6 april 2017 (ECLI:NL:RBDHA:2017:3695), tot de conclusie dat verweerder in de aanslag terecht geen vrijstelling van premie volksverzekeringen heeft verleend. Wat overigens nog is aangevoerd kan niet tot een ander oordeel leiden.
